BUCHENWALDLIED (eind 1938)
Het lied werd geschreven en gecomponeerd door twee Oostenrijkse gevangenen. De tekst kwam van Löhner-Beda Frits geb. op 04 juni 1893, advocaaat en tekstschrijver, een der librettisten van de Franz Lehar-operetten Hij overleefde het kamp niet en stierf 04 december 1942.
De muziek werd gecomponeerd door Leopoldi Herman geb. 15 augustus 1888, een Weense componist en cabaretzanger. Leopoldi werd nog vóór het uitbreken van de oorlog uit het kamp ontslagen en zorgde ervoor dat hij zo snel als mogelijk in de Verenigde Staten kwam.
De gevangenen zetten al hun haat in het lied, het zingen van het lied voelde als een daad van verzet, bij het bevel om het lied te zingen, zochten de ogen het crematorium, uit wiens schoorsteen de vlammen naar de hemel steeg.
-
Wenn der Tag erwacht, eh' die Sonne lacht,
die Kolonnen ziehn zu des Tages Mühn
hinein in den grauenden Morgen.
Und der Wald ist schwarz und der Himmel rot,
und wir tragen im Brotsack ein Stückchen Brot
und im Herzen, im Herzen die Sorgen.
die Kolonnen ziehn zu des Tages Mühn
hinein in den grauenden Morgen.
Und der Wald ist schwarz und der Himmel rot,
und wir tragen im Brotsack ein Stückchen Brot
und im Herzen, im Herzen die Sorgen.
[ Refrein ]
O Buchenwald, ich kann dich nicht vergessen,
weil du mein Schicksal bist.
Wer dich verließ, der kann es erst ermessen.
wie wundervoll die Freiheit ist!
O Buchenwald, wir jammern nicht und klagen,
und was auch unser Schicksal sei,
wir wollen ja zum Leben sagen,
denn einmal kommt der Tag: dann sind wir frei!
weil du mein Schicksal bist.
Wer dich verließ, der kann es erst ermessen.
wie wundervoll die Freiheit ist!
O Buchenwald, wir jammern nicht und klagen,
und was auch unser Schicksal sei,
wir wollen ja zum Leben sagen,
denn einmal kommt der Tag: dann sind wir frei!
Und das Blut ist heiß und das Mädel fern,
und der Wind singt leis, und ich hab' sie so gern,
wenn treu sie, ja treu sie nur bliebe!
Und die Steine sind hart, aber fest unser Tritt,
und wir tragen die Picken und Spaten mit
und im Herzen, im Herzen die Liebe.
und der Wind singt leis, und ich hab' sie so gern,
wenn treu sie, ja treu sie nur bliebe!
Und die Steine sind hart, aber fest unser Tritt,
und wir tragen die Picken und Spaten mit
und im Herzen, im Herzen die Liebe.
[ Refrein ]
Und die Nacht ist so kurz, und der Tag ist so lang,
doch ein Lied erklingt, das die Heimat sang.
Wir lassen den Mut uns nicht rauben.
Halte Schritt, Kamerad, und verlier nicht den Mut,
den wir tragen den Willen zum Leben im Blut
und im Herzen, im Herzen den Glauben.
doch ein Lied erklingt, das die Heimat sang.
Wir lassen den Mut uns nicht rauben.
Halte Schritt, Kamerad, und verlier nicht den Mut,
den wir tragen den Willen zum Leben im Blut
und im Herzen, im Herzen den Glauben.
[ Refrein ]
In het Nederlands vertaald, betekent het lied:
Als de dag ontwaakt, vóór de zon lacht
de kolonnen optrekken naar de vermoeienis van de dag
door de grauwe morgen.
En het woud is zwart en de hemel rood
en we dragen in de broodzak een stukje brood
en in ons hart, in ons hart, de zorgen
de kolonnen optrekken naar de vermoeienis van de dag
door de grauwe morgen.
En het woud is zwart en de hemel rood
en we dragen in de broodzak een stukje brood
en in ons hart, in ons hart, de zorgen
O Buchenwald, ik kan je niet vergeten,
omdat jij mijn noodlot bent
Wie jou verlaat, die kan het pas omvatten
hoe wondermooi de vrijheid is.
O Buchenwald, wij jammeren niet noch klagen,
en wat ook onze lotsbestemming zij,
wij willen ondanks alles ja tot het leven zeggen
want ééns komt de dag: dan zijn wij vrij.
omdat jij mijn noodlot bent
Wie jou verlaat, die kan het pas omvatten
hoe wondermooi de vrijheid is.
O Buchenwald, wij jammeren niet noch klagen,
en wat ook onze lotsbestemming zij,
wij willen ondanks alles ja tot het leven zeggen
want ééns komt de dag: dan zijn wij vrij.
En de nacht is kort, en de dag is zo lang
maar een lied klinkt op, dat het thuisland zong;
wij laten de moed niet van ons roven!
In de pas, kameraad, en verlies niet de moed
want wij dragen de wil om te leven in 't bloed,
en in ons hart, in ons hart het geloof.
maar een lied klinkt op, dat het thuisland zong;
wij laten de moed niet van ons roven!
In de pas, kameraad, en verlies niet de moed
want wij dragen de wil om te leven in 't bloed,
en in ons hart, in ons hart het geloof.
O Buchenwald - enzoverder
-